Pewnego dnia, Mężczyzna mieszkający w Wielkim Mieście, przeziębił sobie duszę. Za oknem środek zimy, cała rodzina choruje, nie powinno więc nikogo dziwić, że jego system odpornościowy odmówił współpracy. Wstrząsana dreszczami dusza, w stanie podgorączkowym, mocno dawała się jemu we znaki. Po kolejnej męczącej i niemal nieprzespanej nocy, wybrał się do lekarza.
Usłyszał, że przeziębienia duszy właściwie się nie leczy. Zapalenie duszy - owszem, można coś przepisać. Zawał duszy - o tak, już byłaby poddana intensywnej kuracji. Ale tak mała gorączka? Ogólna obolałość i nieco zapuchnięte oczy? Nie, to nic takiego, samo przejdzie, niech pan wraca do domu, niech pan nie przesadza. Nie był to zbyt mądry lekarz, nie wiedział, jak ostry przebieg może mieć u mężczyzn banalne przeziębienie duszy.
Mężczyzna wrócił do domu, gdzie czekała już na niego Kobieta. Otuliła jego duszę kocem miękkich słów, napoiła gorącym uczuciem, zaaplikowała kilka komplementów według starej, domowej receptury. Mężczyzna zasnął jak dziecko, a jego gorączka po krótkim czasie narzekania minęła bez śladu.
MORAŁ: przeziębioną duszę najlepiej leczyć wg starej domowej receptury.
Pewnego dnia, Kobieta mieszkająca w Wielkim Mieście, przeziębiła sobie duszę. Za oknem bury środek zimy, cała rodzina choruje, nie powinno więc nikogo dziwić, że jej system odpornościowy odmówił współpracy. Wstrząsana dreszczami dusza, w stanie podgorączkowym, mocno dawała się jej we znaki. Po kolejnej męczącej i niemal nieprzespanej nocy, wybrała się do lekarza.
Usłyszała, że przeziębienia duszy właściwie się nie leczy. Zapalenie duszy - owszem, można coś przepisać. Zawał duszy - o tak, już byłaby poddana intensywnej kuracji. Ale tak mała gorączka? Ogólna obolałość i nieco zapuchnięte oczy? Nie, to nic takiego, samo przejdzie, niech pani wraca do domu, niech pani nie przesadza. Nie był to zbyt mądry lekarz, nie wiedział, jak ostry przebieg może mieć u kobiet banalne przeziębienie duszy.
Kobieta wróciła do domu, gdzie czekał już na nią Mężczyzna. Otulił jej duszę kocem miękkich słów, napoił gorącym uczuciem, zaaplikował kilka komplementów według starej, domowej receptury. Kobieta zasnęła jak dziecko, a jej gorączka minęła bez śladu.
MORAŁ: przeziębioną duszę najlepiej leczyć miłością.
Aktualne artykuły dotyczą zdrowych relacji, które rzutują na jakość życia, a co za tym idzie przekładają się bezpośrednio na zdrowie. Wykorzystuję w nich wypowiedzi i przemyślenia ludzi, którzy wg mnie mają coś mądrego do przekazania.
CZAS TO LUDOŻERCA
Czas to ludożerca, nie próżnuje. Codziennie dostrzegam jak kruche jest życie ludzkie, jak szybko można je utracić. Refleksja nad życiem (jeżeli w ogóle taka się pojawia)powoduje, że szukamy najlepszych rozwiązań dla ocalenia siebie i rodziny. Gdy mija kolejny rok, mawiamy wtedy „Jak ten czas szybko mija – a to my mijamy…” (cyt.S.Jachowicz). Niechętnie przyznajemy się do tego, lecz gdybyśmy chcieli zauważyć tą prawdę, nasze życiowe decyzje z pewnością wyglądałyby inaczej.
Pieniądze.
Dają byt i odbierają życie. Gnamy za nimi, bo takie czasy, bo wszystko kosztuje. Kiedy już je mamy często czujemy się najbiedniejsi. Dlaczego? Pęd ku karierze, ciągły pośpiech zabierają nam czas dla dzieci, cenne chwile tylko we dwoje (bez telefonu komórkowego), rodziną…
Życie w biegu dodatkowo budzi w nas gniew. Jesteśmy rozdrażnieni, w domu wyładowujemy swoje emocje na bliskich. Jak to zmienić? Nie można przecież zrezygnować z pracy. Warto jednak trochę zwolnić. Przeczytać dziecku jedną bajkę więcej, o 10 minut przedłużyć wspólny posiłek, przysiąść na chwilę z rodziną, pobyć z drugą osobą. To momenty, krótkie chwile ale jakże cenne…
Czy faktycznie dom wymaga ciągłego pucowania i „dopieszczania” najmniejszych szczegółów? Zamiast przesiadywać ciągle w kuchni czy biegać ze szmatką, notorycznie coś pucując albo siedzieć przed telewizorem, warto wyjść z dzieckiem na spacer, z żoną, mężem iść do kina, kawiarni, zagrać w coś, najzwyczajniej w świecie się pobawić, dosłownie! Dorosły to też dziecko, tylko trochę starsze Wszędzie, w każdej możliwej rzeczy powinno się szukać tego straconego czasu, możliwości bycia ze sobą
Telewizja i Internet
To złodzieje. Kradną nam nawet 4 godziny dziennie! Jeśli nie więcej. Zastanówmy się jakie programy naprawdę chcemy oglądać. Jakie emocje w nas wyzwalają, a jakie kumulują. Wiadomości: Czym nas karmią, potencjalnym dobrem czy złością ukierunkowaną na drugiego człowieka? Stajesz się tym co jesz – mówi jedno z przysłów kulinarnych. Czy naprawdę potrzebujemy relaksu przed małym ekranem? Czy musimy czytać na www plotki o gwiazdach bądź odwiedzać portale społecznościowe, gdy nasze znudzone dziecko siedzi w swoim pokoju i przekłada zabawki albo snuje się po domu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić?
Supermarkety
Miejsca weekendowych pielgrzymek dla całych rodzin. Tylko po co te spacery po centrach handlowych? Żeby pooglądać wystawy? Żeby odreagować? No właśnie. Jeżeli ciągle uciekasz od siebie, brakuje ci relacji i ciepła w związku czy rodzinie wtedy szukasz zagłuszenia swojej bezradności i żalu w marketach, Internecie, nadmiernych obowiązkach lub w alkoholu.
Nie długość lecz sztuka życia jest ważna. To, w jaki sposób zagospodarujemy uciekający czas, zależy tylko od nas. Jest wiele chwil, które mają miejsce tylko raz w życiu. Czy telewizja, Internet, supermarkety, a nawet nasza kariera i notoryczne poprawianie wyglądu własnego lub domu/mieszkania są godne, by te momenty przeoczyć?
Ludzie zawsze myślą na odwrót: Spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.
Wykorzystano materiały ze strony parenting.pl , artykuł E.NIestrawskiej-Mazur i tekst Paulo Coelho
Czas adwentu to okres przygotowania i radosnego oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Czas Adwentu, to czekanie na przyjście. Każdy z nas ulega pokusie zamknięcia się w świecie własnych spraw. O tyle rzeczy trzeba się martwić, świat biegnie do przodu, wszystkie siły skupiamy na tym, by nie wypaść z obiegu, by nie przegrać wyścigu. Adwent każe nam się zatrzymać. Ktoś nadchodzi. Ktoś bardzo chce się z nami spotkać.
Ostatnio oglądałem w kinie jeden z polskich filmów, gzie mała dziewczynka ucieka z sierocińca. Po kilku przygodach trafia do domu zamożnej rodzin,y gdzie schematyczne rozmowy przy stole co roku, w ten sam sposób, ograniczają się dosłownie do kilku zdań, odtwarzając przy okazji kolędę w języku niemieckim. I w ten poukładany świat wchodzi dziecko. Dziewczynka w wieku dziewięciu, może dziesięciu lat, która robi delikatny „bałagan” na stole, wyłącza muzykę z odtwarzacza i pyta się domowników czy umieją zaśpiewać tą kolędę po polsku. Wykształceni, inteligentni ludzie, wykazujący na co dzień wiedzę o szerokich zainteresowaniach nagle zamilkli. Nie potrafili zaśpiewać prostej, polskiej kolędy. Dziewczynka jakby nie zauważając zażenowania z ich strony zaczyna śpiewać. Po policzkach gospodyni domu płyną łzy. Dziewczynka natychmiast podchodzi i przytula ją do siebie.W jednej sekundzie dotyka w sercu miejsc, które kobieta zdążyła już zasypać gruzami niespełnionych marzeń.
Precyzyjnie wypełnia pustkę i wchodzi tym samym w rolę niespodziewanego gościa, dla którego tradycyjnie zostawia się na stole dodatkowy talerz. Od tej chwili życie „zimnego” małżeństwa diametralnie się zmienia. Do ich domu wróciło życie. Niby nic takiego a ile treści! Czasem trzeba zburzyć dotychczasowy porządek, by zbudować nowy, dobry dom. To małe dziecko wywróciło ich schemat wigilijny do góry nogami, okazało odrobinę ciepła by na nowo w tym małżeństwie pojawił się uśmiech... i miłość. Adwent to czekanie na przyjście. Na przyjście Gościa, któremu pozwolimy odnaleźć w sobie miłość.
Przeczytaj uważnie do końca artykuł, nie zatrzymuj się na krok dopóki nie zobaczysz, że rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają.
Niektórzy ludzie pojawiają się w naszym życiu i szybko odchodzą... Niektórzy ludzie stają się naszymi przyjaciółmi i zostają na chwilę... zostawiając piękne ślady w naszych sercach... i dzięki temu nigdy już nie będziemy dokładnie tacy sami !!!
Wczoraj jest historią. Jutro jest tajemnicą. Dziś jest darem.
~anonim