Ostatnimi czasy dały się nam we znaki przeziębienia oznaczające się wysoką temperaturą. Co w takich sytuacjach robić?
Przeziębienie to zespół objawów związanych z zapaleniem błony śluzowej nosa, gardła i zatok przynosowych, spowodowany zakażeniem wirusowym.
Sprawcami przeziębień nękających nas w okresie jesienno-wiosenno-zimowym są przeważnie tzw. rhinowirusy. Osoby, które padną ich ofiarą, żalą się na osłabienie, ból gardła, trudności z przełykaniem, czasem mdłości. Przeziębieniu towarzyszą też: ogólne złe samopoczucie, bóle mięśni, stany podgorączkowe. W czasie przeziębienia temperatura zwykle nie jest bardzo wysoka, choć ostatnio sięgała 38°C u dorosłych, a u dzieci 38,5°C , to znaczy, że system odpornościowy naszego organizmu sam zmobilizował się do walki. Dlatego w ciągu pierwszych 2-3 dni choroby można nie stosować leków przeciwgorączkowych. Jeśli jednak temperatura utrzymuje się dłużej lub szybko rośnie, należy ją obniżyć. Dotyczy to zwłaszcza małych dzieci, osób w podeszłym wieku, chorych na schorzenia przewlekłe.
Jeśli przy tym występuje kaszel i jest suchy i męczący, trzeba zastosować preparaty zwiększające wydzielanie śluzu, np. syrop prawoślazowy. Jeśli jednak suchy kaszel nie ustępuje po kilku dniach, trzeba zasięgnąć porady lekarza.
W przypadku tzw. kaszlu wilgotnego należy sięgnąć po preparaty o działaniu wykrztuśnym, które rozrzedzają śluz i ułatwiają usuwanie wydzieliny zalegającej w drogach oddechowych. Wiele z nich zawiera wyciągi roślinne, np. sirupus plantaginis, sirupus pini compositum.
W łagodzeniu bólu gardła najszybciej pomogą nam preparaty o działaniu miejscowym. Najczęściej mają one postać tabletek do ssania lub płukanek, najlepiej z szałwii.
W leczeniu kataru sprawdzają się inhalacje z rumianku, które jednocześnie ułatwiają oddychanie oraz odkażają i oczyszczają drogi oddechowe.
Wspomagająco można stosować preparaty roślinne, mające działanie napotne i wzmacniające np. Sambucol - ekstrakt z czarnego bzu, który pomaga w stanach przeziębienia i grypy
Dlaczego przeziębienie jest tak powszechną chorobą? Bo wirusami bardzo łatwo można się zarazić. Kichając i kaszląc, wyrzucamy ich z siebie tysiące. A "nasze" wirusy wdychają inni. Wystarczy, aby osoba zarażona nie zakrywała ust przy kasłaniu, a już naraża innych na zachorowanie. Pamiętajmy o tym!
Ojciec Pio urodził się w Pietralcina, we Włoszech, w dniu 25-ego maja 1887 r. Był czwartym dzieckiem Grazio Maria Forgione i Marii Giuseppa De Nunzio, nadano mu imię Francesco, po bracie, który zmarł wkrótce po urodzeniu. Już od wczesnej młodości, jego pragnieniem było wstąpienie do zakonu, w którym mnisi „nosili brodę”. Jego marzenie wstąpienia do Zakonu Kapucynów-Braci Mniejszych zrealizowało się w 1903 r, kiedy on został przyjęty do klasztoru w Morcone w Prowincji Foggia. W 1916 r., walcząc ze słabym zdrowiem, został on przeniesiony do klasztoru Matki Boskiej Łaskawej w San Giovanni Rotondo i tu już pozostał do końca życia. Ten skromny ksiądz, z San Giovanni Rotondo, we Włoszech, został pobłogosławiony przez Boga na wiele cudownych i tajemniczych sposobów. Życie Ojca Pio naznaczone było niezwykłą prostotą i pokorą. Słuchał wszystkich z miłością, nie obnosząc się z darami i charyzmatami, jakich udzielił mu Pan.
Takiego Ojca Pio poznałem, bo takim właśnie był człowiekiem. Życie tego pokornego zakonnika nadal codziennie pogłębiam dzięki Apostołom Jezusa Ukrzyżowanego, którego założycielem jest duchowy syn Ojca Pio-o.Domenico Labellarte. Dane mi było go poznać dzięki wspaniałym kapłanom- o.Janowi Bańkowskiemu i o.Egeniuszowi Lorek, którzy w Polsce i w świecie prowadzą Dzieło w Służbie Bożego Miłosierdzia. Przez ponad dwadzieścia lat pełnili oni posługę we Włoszech m.in. w San Giovanni Rotondo. Przez te wszystkie lata poznawali Ojca Pio podczas niekończących się rozmów z o.Domenico. Stąd uważam, że mogą oni powiedzieć więcej prawdziwych treści na temat Ojca Pio aniżeli nie jeden artykuł opisujący niby "jego przepowiednię".
Kiedy zapytałem o.Eugeniusza Lorek (Przełożonego Generalnego Zakonu Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego) co Ojciec Pio mówił o końcu świata, odpowiedział krótko: „Ojciec Pio nigdy nie mówił o żadnych datach i przepowiedniach! Był temu bardzo przeciwny, jeśli ktokolwiek go o to pytał”. Ponadto dodał: „Ludzie powinni bardziej bać się Boga niż końca świata.”
Ojciec Pio pisał i to wiele, zwłaszcza listów, które są prawdziwym arcydziełem duchowości. Listy to prawie cztery tysiące stron, zebranych w czterech tomach, przeważnie z okresu młodości, kiedy to podupadły na zdrowiu w pisaniu znajdował możliwość utrzymywania kontaktów ze swoimi duchowymi dziećmi. Listy bardzo pomagały i nadal pomagają wielu ludziom pogubionym na drodze życia. W swoich listach podnosił słabych na duchu, umacniał, pocieszał, napominał ale nie straszył datami i wizją nadchodzącego kataklizmu. W jednym z listów pisał:” Strach jest większym złem niż samo zło. (CE, s. 33).
Kustosz Sanktuarium Św. Ojca Pio oraz Przełożony Instytutu Zakonnego Apostołowie Jezusa Ukrzyżowanego w Polsce, o.Jan Bańkowski zapytany na temat „przepowiedni” Ojca Pio, powiedział: „We wszystkich artykułach, które czytałem nie ma konkretnego odniesienia do któregoś z listów Ojca Pio. Natomiast znjaduję w nich dużo wypowiedzi negujących Kościół. Ich autorzy powołują się na źródło „z Internetu”, z „księgi przepowiedni” lub ogólnie z „kopii listów Ojca Pio”. Nasz założyciel, o.Domenico Labellarte (syn duchowy Ojca Pio) powtarzał, że Ojciec Pio bardzo kochał Kościół, a każdy kto próbował źle mówić o nim, został stanowczo napomniany. Nigdy nie słyszałem, by Ojciec Pio mówił o datach lub wydarzeniach związanych z końcem świata”.
"Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec." (Mk 13, 32)
- Oznacza to, że musimy a priori odrzucić wszelkie kalkulacje, spekulacje i proroctwa określające datę końca czasów. To wydarzenie jest ukryte w tajemnicy Ojca i takim powinno pozostać. Chcąc pozostać wiernym słowu Jezusa, który podkreśla, iż oprócz Ojca nikt nie zna dnia ani godziny, musimy wystrzegać się pokusy dwojakiego rodzaju: życia tak, jakby godzina ta nigdy nie miała nadejść, lub wykazywania zbyt wielkiej niecierpliwości i przynaglania nadejścia końca czasów.
Serotonina to hormon, który bierze udział w pracy ośrodkowego układu nerwowego oraz układu pokarmowego, jest tzw. neuroprzekaźnikiem. Prawidłowy poziom tej substancji w organizmie jest niezwykle istotny. Przede wszystkim serotonina jest niezbędna, by utrzymać dobowy rytm pracy organizmu – w nocy przekształca się w melatoninę, która umożliwia zaśnięcie. Niski poziom serotoniny prowadzi często do przewlekłej bezsenności. Serotonina ma też niebagatelny wpływ na nasze samopoczucie i nastrój. Badania wykazały, że osoby, u których poziom tego hormonu jest obniżony, wykazują zwiększoną skłonność do agresji i zachowań obsesyjnych.
Mogą też u nich wystąpić silne lęki i zaburzenia depresyjne. To właśnie dlatego serotonina nazywana jest hormonem szczęścia lub hormonem dobrego samopoczucia. Bywa też nazywana...hormonem miłości. Na szczęście, wystarczy kilka prostych zmian w trybie życia, by poziom serotoniny był wysoki. Od czego zacząć? Pierwszy punkt to ustabilizowanie rytmu dobowego. Jeśli codziennie kładziesz się i wstajesz o podobnej porze, mechanizm przekształcania serotoniny w melatoninę funkcjonuje bez zarzutu. Równie istotne jest pozytywne nastawienie. Ćwiczenia również pobudzają produkcję serotoniny i innych neuroprzekaźników odpowiedzialnych za nastrój.
Uwaga: to wcale nie muszą być wyczerpujące treningi, wystarczy krótka przejażdżka na rowerze lub spacer. Warto tez dokonać małej rewolucji na swoim talerzu. Nieprzypadkowo przecież po zjedzeniu kawałka czekolady odczuwamy przypływ dobrego humoru. Jedzenie ma spory wpływ na produkcję serotoniny. Oczywiście, lepiej nie objadać się czekoladą. Co więc włączyć do codziennego jadłospisu?
Przede wszystkim te pokarmy, które są źródłem witaminy B, niezbędnej do syntezy serotoniny. Są to kasze, brązowy ryż, ciemne pieczywo i kiełki, a także np. brokuły. Cennym dodatkiem są orzechy oraz pestki. Na talerz powinno też trafiać chude białko – nie tylko mięso, ale też nabiał (biały ser-twaróg). Warto jak najczęściej sięgać po świeże owoce i gotowane warzywa, unikać natomiast alkoholu, mocnej kawy i mocnej herbaty.
Ludzie z tą grupą krwi powinni opierać swój jadłospis na produktach roślinnych, zbożowych (oprócz pszenicy) oraz dużej ilości warzyw. W tej grupie spotyka się najwięcej wegetarian. Mięso u ludzi z grupą „A” znacznie spowalnia metabolizm, ponieważ ich przewód pokarmowy nie jest przystosowany do przerabiania mięsa. Im częściej zamiast mięsa wybiorą ryby, tym lepiej będą się czuć. Człowiek posiadający tę grupę krwi, narażony jest na anemię, cukrzycę, choroby serca. Zaletą ludzi posiadających grupę krwi „A” jest duża wytrzymałość-sprzyja to w pokonywaniu stresów.
Śniadanie:
-sałatka z odpowiednich owoców (figi suszone, świeże, śliwki suszone lub węgierki, żurawina), można polać miodem, posypać orzechami, skropić sokiem z cytryny.
-sałatka z pokrojonej w plastry marchwi i posiekanych jabłek, doprawiona sokiem z cytryny.
-tost żytni z jajecznicą (doprawiona ziołami)
Obiad/Kolacja:
-chrupiąca sałatka wiosenna,
-halibut z dymką.
Napoje:
-herbata ziołowa lub zielona
-sok ananasowy, wiśniowy
Pozostałe grupy krwi:
Grupa krwi „0” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „B” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „AB” - kliknij tutaj.
Przedstawione powyżej propozycje są tylko przykładową formą codziennej diety i nie stanowią recepturowego przepisu.
Ludzie z tą grupą krwi wyróżniają się silnym układem odpornościowym jak i pokarmowym. Dużą rolę w odżywianiu ludzi z tą grupą krwi stanowią produkty mleczne. Biały ser, kefir, jogurty powinny być podstawą w ich odżywianiu. Ludzie z grupą krwi „B” nie powinni posiadać prawie żadnych problemów z żołądkiem, za to często mogą skarżyć się na syndrom permanentnego zmęczenia. Sport w życiu ludzi z tą grupą krwi uprawiany jest dla przyjemności. Mają oni świadomość o jego korzystnym wpływie na zdrowie oraz na dobre samopoczucie.
Śniadanie:
-sałatka z odpowiednich owoców (banany, śliwki, winogrona, ananasy) można posypać orzechami włoskimi i polać miodem.
-muesli z płatkami kukurydzianymi, owocami, można polać kefirem lub jogurtem owocowym.
-koktajl witaminowy (warzywny)
Obiad/Kolacja:
-ser śmietankowy z ziołami
-filet rybny na warzywach
Napoje:
-herbata czarna, zielona lub ziołowa.
-kawa ziarnista
-sok ananasowy, winogronowy
Pozostałe grupy krwi:
Grupa krwi „0” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „A” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „AB” - kliknij tutaj.
Przedstawione powyżej propozycje są tylko przykładową formą codziennej diety i nie stanowią recepturowego przepisu.
Zbliża się wiosna. Czas porządkowania naszego organizmu po okresie zimowym. Zaczynamy od właściwego pożywienia opartego na poszczególnych grupach krwi. Oto kilka przykładów dla osób z grupą krwi „A ”; „B ”; „AB ” i „0 ”. Pamiętajmy o porach spożywania posiłków: śniadanie 7 -9 rano; obiad 11 – 13; kolacja najpóźniej do godz. 18:00.
Pamiętać również należy, że w przypadku zaburzeń zdrowia (choroby), organizm może domagać się innej diety lub wykazuje różniące się od opisanych przykładów tendencje. Należy wtedy konsultować dietę i dostosować ją do wskazówek lekarza, terapeuty lub dietetyka. Smacznego!
GRUPA KRWI „0”
U człowieka z tą grupą krwi w diecie najważniejszą rolę odgrywa mięso. Powinno tutaj następować ograniczenie spożywania chleba i roślin strączkowych. Ludzie z tą grupą krwi są bardziej narażeni na dolegliwości żołądkowe, astmę, katar oraz na niedoczynność tarczycy. Nazywani są oni biegaczami, aby się odstresować i czuć dobrze fizycznie potrzebują intensywnego sportu.
Śniadanie:
-sałatka z odpowiednich owoców (ananas, morela, jagoda, wiśnie, śliwki), można polać miodem, posypać migdałami, skropić sokiem z cytryny. -ryż z mlekiem sojowym z owocami np. mieszanka z suszonych moreli i śliwek.
-pieczywo chrupkie z jajecznicą.
Obiad/Kolacja:
-sałatka z pory i jabłek
-szpinak zapiekany z piersią z indyka
Napoje:
-kawa ziarnista
-herbata zielona, z owoców z dzikiej róży lub czarnego bzu
-sok grejpfrutowy, śliwkowy
Pozostałe grupy krwi:
Grupa krwi „A” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „B” - kliknij tutaj.
Grupa krwi „AB” - kliknij tutaj.
Przedstawione powyżej propozycje są tylko przykładową formą codziennej diety i nie stanowią recepturowego przepisu.
PRZEZIĘBIENIE? GRYPA? ZDROWIEJ BEZ ANTYBIOTYKÓW
Europejski Dzień Wiedzy o Antybiotykach
Antybiotyki nie działają na wirusy. Wirusy są odpowiedzialne za przeziębienie, grypę, ostre zapalenie oskrzeli, większość przyczyn kaszlu i większość zapaleń gardła – wtedy antybiotyki nie pomogą.
Leczenie zwykłego przeziębienia antybiotykiem nie przyspiesza ustąpienia objawów. Niewłaściwe stosowanie antybiotyków oraz tzw „profilaktyczne” może spowodować poważne komplikacje lub to, że w przyszłości przestaną być skuteczne i nie pomogą wtedy, kiedy naprawdę będą potrzebne Tobie lub Twojemu dziecku.
ANTYBIOTYKI NIE ZAPOBIEGAJĄ PRZENOSZENIU SIĘ PRZEZIĘBIENIA CZY WIRUSA GRYPY NA INNE OSOBY.
Nie namawiaj lekarza, żeby przepisywał Ci antybiotyk – on wie, kiedy jest ci potrzebny. Jeśli bierzesz antybiotyk – przyjmuj go dokładnie tak, jak zlecił lekarz, i samodzielnie nie odstawiaj.
PAMIĘTAJ: Jeśli przyjmujesz antybiotyki rób to odpowiedzialnie!
Korzystano z www. antybiotyki.edu.pl
18 listopada Europejski dzień wiedzy o antybiotykach
Gdy bierze się pod uwagę wpływ rodziny na dziecko, szczególną pozycję powinno przypisywać się relacjom między rodzicami. W przypadku kiedy w domu dochodzi do nieporozumień najpierw między małżonkami w konsekwencji później rodzicami -będzie to miało bezpośrednie przełożenie w późniejszym zachowaniu dorastających dzieci. Rola kobiety w takiej sytuacji jest bardzo ważna. Wynika to z przekonania, że matka jest osobą najbardziej znaczącą w życiu dziecka, a stosunek między nią i dzieckiem może mieć wpływ na całe jego życie. Istotną treścią tego stosunku jest jednak rola opiekuńczego ojca. Warunkuje ona poczucie bezpieczeństwa i stabilność emocjonalną. Stanowi to podstawę wyższych potrzeb dziecka. Według J. Dembowskiego wpływ matki na dziecko rozpoczyna się już w momencie poczęcia dziecka i trwa nieprzerwanie. Zmianie ulega tylko rodzaj potrzeb dziecka, jakie matka zaspokaja.
Z tych względów prawidłowo ukształtowana osobowość matki i ojca nabiera szczególnego znaczenia. Zaburzenia, dysharmonie pomiędzy małżonkami, patologiczny rozwój osobowości choćby jednego z rodziców niekorzystnie odbijają się na osobowości i rozwoju dziecka. Można wymienić trzy typy osobowości rodzica, które rolę w rozwoju dziecka ocenia się niekorzystnie. Są to: rodzic agresywny, nadmiernie skrupulatny lub lękowy oraz rodzic, dla którego dziecko jest środkiem kompensacji pragnień i zawiedzionych nadziei życiowych. Wtedy zamienia się całą miłość małżeńską na miłość macierzyńską. Każdy z tych typów wpływa inaczej na dziecko, lecz zawsze jest to wpływ negatywny, niezrównoważony emocjonalnie, neurotyczny.
Utrudnienia w interakcjach wychowawczych między rodzicami i dziećmi wynikają także z niedostosowania wymagań rodziców do potrzeb i możliwości dzieci. Szczególnie trudny dla niezaburzonego przebiegu interakcji jest okres dojrzewania, nasycony krytycyzmem i buntem wobec dorosłych oraz brakiem równowagi emocjonalnej.
W rodzinie często występuje niekonsekwencja-nie tylko jednego z rodziców, ale przede wszystkim w oddziaływaniach obojga rodziców. Warunki życia rodziny przysparzają często rodzicom, jako wychowawcom, sytuacji trudnych, związanych z koniecznością godzenia obowiązków zawodowych i rodzinnych, spełniania równocześnie oczekiwań kilkorga dzieci w różnym wieku. Podstawowym błędem jednak będzie podważanie decyzji jednego z rodziców w złudnym przekonaniu wyższego dobra dziecka. Zazwyczaj jeden z rodziców bywa nadmiernie opiekuńczy zabiegając o zgromadzenie wokół dziecka potrzebnych mu dóbr i usiłuje wykluczyć samodzielność dziecka w zakresie ich zdobywania i użytkowania. Usuwa z drogi dziecka wszystkie przeszkody, rozwiązując za nie wszelkie trudności. Często taki rodzic ulega zachciankom dziecka i jego dążeniom, nie dostrzegając, że nie wszystkie pragnienia są korzystne z punktu widzenia przystosowania i właściwego wychowania. Może łączyć się to z nadmierną czułością, opiekuńczością i brakiem kontroli poczynań dziecka.
Tak rozumiana nadopiekuńczość generuje błędy ulegania, zastępowania i idealizacji. Podkreślając znaczenie rodziców w życiu i rozwoju ich dzieci, zakłada się, iż decyduje o tym znaczeniu występująca w rodzinie więź emocjonalna i to zwłaszcza między mężem i żoną, a później łącząca dziecko z rodzicami. Poczucie właściwego związku emocjonalnego gwarantuje poczucie bezpieczeństwa i zaspokojenia podstawowych potrzeb. „Ciepła” żona i matka, dobry i wrażliwy mąż i ojciec wpływa bardzo korzystnie na rozwój kontaktów społecznych i późniejszą dojrzałość swych dzieci.
Pamiętajmy jednak, że każdy medal ma dwie strony: Rygorystyczna postawa rodziców wobec swych dzieci przynosi odmienne skutki wychowawcze. Dzieci mają zaniżoną samoocenę, są lękliwe i mało odporne na stres.
Pamiętajmy również, że nie wychowamy dziecka przeprowadzając wojnę między obojga rodzicami, jak również „wpadając” w skrajności. Proces wychowawczy jest procesem złożonym i bardzo długim, zaczynając od relacji małżeńskich skończywszy na relacjach z dziećmi.
Potrzebna jest najpierw radykalna zmiana własnego postępowania, otwartość i szczerość między małżonkami! To dopiero pozwala stawać się Rodzicem.
Najczęstsze błędy rodziców:
Niewłaściwe relacje pomiędzy małżonkami – zaburzona sfera uczuciowa tworzy częste nieporozumienia, nieujednolicone decyzje w stosunku do dzieci, brak wzorca dobrego modelu rodziny opartego na wzajemnej miłości i zgodzie.
Brak wyznaczania dzieciom granic - nie mówimy im NIE, z powodu źle pojętej miłości: kiedy maluch próbuje łyka piwa, kiedy popycha inne dziecko, kiedy starsze dziecko do nas lub innych zwraca się nieładnie, kiedy jego zdanie jest ważniejsze od rodzica - udajemy, że nie widzimy bądź nie słyszymy, ewentualnie reagujemy SŁABO, prosząco i NIEZDECYDOWANIE.
Bywamy niekonsekwentni w postępowaniu wobec dzieci, nie szanujemy swego słowa, ulegamy dzieciom pod pretekstem, że to wyjątkowa sytuacja ( okłamujemy samych siebie) lub kiedy nie dajemy sobie rady ("dziecko wchodzi nam na głowę"); następnym razem będzie niestety gorzej, bo dzieci są mądre i szybko się uczą; każde odstępstwo od zasad bez omówienia tego z dzieckiem jest końcem istnienia RODZICA.
Widzimy w dziecku 7-my Cud Świata, jego zdanie, jego potrzeby są najważniejsze (dyskryminuje to resztę rodziny, prowokuje konflikty między rodzicami a dzieckiem; dziecko ma poczucie, że jest w centrum uwagi wszystkich, może wykorzystywać swoją lepszą pozycję do dyktowania reszcie warunków i zasad współżycia rodziny, jednym słowem hodujemy egoistę i egocentryka)
Wyręczamy dziecko najpierw w samodzielnym jedzeniu, ubieraniu - bo my zrobimy to lepiej i szybciej. Starsze dzieci i młodzież wyręczamy w ich obowiązkach domowych.(Patrz punkt następny)
Nie wyznaczamy i/lub niekonsekwentnie egzekwujemy wykonywanie prac na rzecz rodziny np. zmywanie naczyń, odkurzanie, sprzątanie własnego pokoju itp. Wymagamy jedynie, aby dziecko się uczyło. Wiemy jednak po sobie, że im więcej mamy obowiązków, tym lepiej organizujemy sobie czas. Poza tym jak nauczymy dziecko organizowania czasu jeśli nie ma ono żadnych obowiązków?!
Nie mówimy dzieciom (lub zbyt rzadko), że są mądre, piękne, kochane, świetnie coś robią itp. Niektórzy tego nie potrafią - nie słyszeli tego od swoich rodziców, a niektórym wydaje się, że "zepsują dziecko".
Uwagi krytyczne przekazujemy zaś zbyt szybko i chętnie. Wydaje nam się, że to jest dobra metoda wychowawcza - wskazywanie błędów. I tak jest - na pewno, ale skuteczna będzie tylko wtedy, gdy pochwał będzie 2 razy więcej niż uwag krytycznych. Przecież dziecko - też człowiek, a który człowiek lubi słuchać krytyki? Technikę przekazywania krytyki niektórzy nazywają - "sandwicz", albo po polsku "kanapka". Tylko wtedy jesteśmy przyjąć gorzką przecież i niesmaczną część (uwagi), jeśli obłożymy je umiejętnie w coś przyjemniejszego i smaczniejszego (informacje pozytywne). Zamiast więc mówić "Adrian, znowu zostawiłeś bałagan w swoim pokoju" - powiedzmy "Synku, cieszę się, że tak fajnie bawiłeś się z kolegami, chyba muszą Cię bardzo lubić. Posprzątaj teraz swój pokój. Następnym razem zaproponuj kolegom wspólne sprzątanie - pójdzie wam szybciej"
Używamy drażniących zwrotów (jak w przykładzie powyżej) - „zawsze, nigdy...” Są one zwykle krzywdzące, bo to nieprawda, że coś dziecko robi zawsze (źle), albo nigdy (dobrze). Może dzieje się tak często, wg nas pewnie zbyt często i stąd chcemy podkreślić jak bardzo nas to denerwuje - niestety efekt jest zupełnie inny. Atak zwykle wywołuje obronę, czasem w postaci również ataku!
Nie mówimy (lub zbyt rzadko) - kocham cię, cieszę się, że jesteś, że mam ciebie itp. I znowu, wracamy do relacji małżeńskich, albo nie umiemy tak mówić, albo wydaje nam się to tak oczywiste, że nie potrzebne są deklaracje słowne. Jeżeli nie tworzymy ciepła w związku między małżonkami – nie będzie go u dzieci.
Nie oglądamy/Nie czytamy z dziećmi bajek. Włączamy im telewizor, magnetowid i mamy "je z głowy". Nie rozmawiamy więc z dzieckiem o bohaterach i wydarzeniach, bo ich nie znamy. Nie wyjaśnimy więc, że w bajce jest fikcja, nie uspokoimy , gdy dziecko się boi, bo nie rozumie akcji i co najważniejsze nie wiemy czy to co ogląda nasze dziecko to dobra, wartościowa bajka, czy animowany filmik lub gra o wątpliwych walorach. Niektóre bajki lub gry nie tylko nic nie wnoszą w życie dziecka, niczego nie uczą, nie dają pozytywnych wzruszeń, ale nawet są szkodliwe - UCZĄ AGRESJI, NIEWŁAŚCIWEGO SŁOWNICTWA I NAGANNYCH POSTAW.
Nie potrafimy słuchać nie tylko dzieci ale przede wszystkim siebie nawzajem. - stąd rodzą się niewłaściwe wymagania, nieporozumienia, oddalenie.
Trzeba być dobrą żoną/mężem następnie uważnym obserwatorem, cierpliwym, konsekwentnym w działaniu, tak abyśmy przez swoje zachowanie jak najmniej krzywdy wyrządzali swemu dziecku.